TWILIGHT SAGA

E–boOkLAT mO!

 

  

FIRST BOOK: TWILIGHT 

 

 My curiosity to Twilight activated when it became a word of mouth from my friends, not discounting the fact that it was even a phenomenal movie to date during the last quarter of 2008. I almost ignored my friends plea to the bookstores they went to make the series available. I almost choose pizza over the promotional price of the first book.

 

Almost.

 

I have no clear or may I say , a total point of view of the whole movie, since I was discouraged by just seeing the pirated copy of it( after missing the playdate) I tried to make myself patient to watch the dvd instead. But the disappointment reached me until the DVD was already released last month.  

 

The Book

 

It was a first hand encounter to get the book and immediately read it. I have no idea how Meyer had presented, nor even have read any review of it .   It was bare. Raw.  And , that drove my curiosity to read more. Even if Meyer used Bella’s POV in the story, Edward had exude his own character and presented himself as the vampire he should be, without distorting the comprehension and knowledge of Bella as the story teller.

 

Reading it made me laughed most of the times for the humor embedded during the conversations between Bella and Edward. It was the classic, natural lines that made the complications between the two characters simple, but beautiful.

 

The story had proven that the complexities of being a highschool student, of having a forbidden love, or of being a vampire itself can lead to a simple honesty and acceptance. Meyer had singled out her choice of conversations from the stereotype swoons and admirations.

 

“Give me a minute to restart my Heart”

“Humor me”

“Men are crabby when they are hungry”

 

The book as a whole had intgrigued me more on how Meyer told us the story she had dreamnt four years ago. It was clear as crystal on how she had described the details ,even the meadow where Edward had shown how he looked like under the sunlight.  Without the movie, thru those words i feel like im seeing Forks too. In the scorching heat in manila, i can feel the chills while reading it.

The resolution of the story summed up the story of Edward and Bella to be independent from the next series . If im not a stubborn reader, i can content myself with Twilight alone. I wont bother to rush myself to look for the New Moon everyday at the bookstore. I wont try to attempt to print the 365 pages of the e-book. I wont give a damn to care and read the rough draft of Midnight Sun, even if it means reading Edward’s version in my tiny mobile phone and painstakingly wait for it to load per page.

 

 

 

 

 

…to be continued

 

 

COUCH PATATAS

 

 

Sino ang iyong sundo?

Bihira lang sa mga Pinoy movies ang sinasadya kong panoorin ko sa big screen. At isa sa mga bihirang pagkakataon ito ay ang pag-abang ko sa Sundo.

 

Last year, nung na-feature sa Chikka Minute (24 Oras) ang tungkol sa isang horror flick na ikakatampok ni Robin Padilla, naging interesado ako kung ano kinahihinatnan ni Robin na mapasali sa isang horror movie. Dahil lahat naman ng pelikula niya, kung hindi action eh comedy, or konting kilig –kiligan na love story con comedy.

 

Isa sa mga article ng PEP (http://www.pep.ph/guide/3581/PEP-REVIEW:-Sundo-integrates-action-and-horror-in-one-surprising-package) , ang nagsabing ang Sundo ay na-pattern sa Final Destination I, at nabanggit pa don kung anong eksena ang naihantulad  sa foreign trilogy.

 

 

KILABOT NG PINOY CINEMA

 

Si robin , sa Sundo , niya napatunayan na isa siya sa mga versatile na actor . Ang horror movie, di agad kumbinsidong nakakatakot hanggang hindi mo nailagay ang sarili mo sa istorya mismo. May mga horror kase na nagpakita lng ng white lady or gugulatin ka ng zombie, or magpapakita ng kabaong , nitso o duguan eh horror na. Nakakatakot na. Pero kung sa puntong nakakalimutan mo, na ang artistang iyon ay isang artista lamang. Ang kwento ay isang istorya lamang. Pero ang kagandahan ng kakayahan ni robin, hindi niya lang naipadama sa mga manonood ang makapatindig-balahibong eksena; kundi napaisip ka. Akala mo, ikaw ay nasa kwento rin. Kala mo , isa ka rin sa mga susunduin.

 

 

UMEEKSENA

 

Mga eksenang di ko makalimutan :

 

1. ang paglipat ke romano sa pamamagitan ng wheelchair na tulak ng nurse sa corridor ng ospital, bago pa man ung eksenang una siyang nakakita ng kaluluwa. Sa kakaantay ko ng lilitaw na multo sa harap niya, nakatutok ang paningin ko  sa kanya habang tinutulak siya ng nurse.
2. naloka lang ako sa baril na dala ni romano, anong mapapala ng baril ke kamatayan? Eh kahit tapatan mo pa ng nuclear bomb!
3. si Isabella nakakita nga ba ng multo? Kung pagbabasehan ung reaksyon niya, mukha nga siyang nakakita. Pero kung ang kuha ng camera nialgay sa anggulo na hindi nakaharap ke Isabella, iisipin mo pa bang nakakita siya ng multo? O NAKARAMDAM? Kung pagbabasehan ang kuru-kuro tungkol sa multo, makakaranas ka ng lamig sa tuwing me magpapramdam.
4. “romano, susunduin mo na rin ba ako?”  –hawak mo ang sarili mo habang inaabangan kung sinong nabuhay at hindi, pero dito, parang naalala ko ang the Sixth Sense. Ang pinagkaiba nga lang, hindi na ko nakahinga agad sa kinauupuan ko dahil sa sumunod na eksena.awww.
5. naudlot na sundo—dito ako kinalibutan . ung eksena sa kennon road. Marahil dahil napadaan na ako sa highway na yon, nakita ko rin kung gaano siya ka-creepy sa gabi, lalo na pag umuulan (or [pagkatigil ng ulan, at hahamog pa). at sa tunnel na yon, kasama ang iyak ng sanggol, at ang lakad ni romano  na wari mo’y isang batang nakikipaglaro ng tagutaguan …

 

hindi nasayang ang one hundred sixty pesos ko, kasama ang paglangoy ng gravy sa kinain kong chicken strips. Tama lang na gastusan ko ang Sundo. At sa isang kalahating oras na pagupo sa maginaw  na sinehan ng SM, feeling ko, pagkatapos ng palabas, me nag aabang sa akin sa entrance..

 

 

ang aking sundo.

 

 

 

Scary kiddie: nagulat kaming tatlo (ako, si dem at anne) sa batang isinama ng magulang sa loob ng sinehan . nung nasa kalagitnaan na ng movie, (nung pinakita ang aksidente nila katrina at mark bautista), sa mangiyak iyak at takot na munting boses ng bata, nararapat lang na di dapat siya pinapasok umpisa pa lang.

 

“mommy..uwi na tayo…”